اُدیپ
باید پستانکِ بوسه را از دهان همه مردانِ جهان برداشت
و گذاشتشان بی‌وقفه جیغ بکشند
در خیس بودن مادرزاد
نمی‌دانم چقدر به عقده‌های ادیپی‌ات برخواهد خورد
اگر بگویم ترا به‌خاطر می‌آورم
همچون پیراهنِ آویخته‌ای در جالباسی
که هیچ ربطی به تنم ندارد
که هیچ ربطی به تنت ندارد
تابستان امسال را بدون دردسرهای مراقبت
آبتنی کردم در شهوت‌های آبی استخرهای بالغ
که ناخن نمی‌کشند
به زنانگی ناکامل پری‌های دریایی
و فارغ‌اند از بستر مشترک قوهای سپید و قورباغه‌ها
بنام همزیستی مسالمت‌آمیز
جهان ساده
تا جهان پر از خوبی‌ها شود
دست می‌کشی روی مجسمه‌های طلایی و تاج‌های الماس
و همه تبدیل به جنگل سبز و درختان تازه می‌شوند
برج‌ها را لمس می‌کنی با سرانگشتانت
پرنده‌ها می‌پرند از نوک بانک‌های درخت شده
و سیب‌های پخته می‌افتد
به دامن زنان باردار گرسنه
جهان پر از خوبی‌ها شده
،دست می‌کشی
به مرداب بانک نوت‌های سیاه مفلوک
و دریای جاری می‌شود
که کارگران پنجره‌های بسته
در آن آبتنی می‌کنند
انتخاب
از همه‌چیز گذشتم
تا چشمانم را از من نگیرند
قبل از اینکه به شب برسم
از غلامانِ حلقه‌به‌گوش خورشید بودم
که صبح‌ها نیزه‌هایش را در چشمانم فرومی‌کرد
و غروب‌ها با خونم
،سرخ می‌خوابید
شادمان
اکنون دراین تاریکی رقصان
به بینایی مه آلودی رسیده‌ام
،که از دریچه ی چشمان خودم می تابد
شادمان
زخم ها
از فرشته‌ها حرف نمی‌زنم
که بال‌های محکمی دارند
وهیچ تیری به سینه‌شان نمی نشنید
سپری بدار
و روی سینه‌ات بگذار
،که با یک سر
هزار سر جدا می‌شود
و دستانت را جمع کن رو زخم‌هایت
تا خون برگردد به قلب فرشته‌ها
من از تمام ترانه‌هایی که برای تو می‌سرایم
بیزارم
که چرا لال به دنیا می‌آیند
زندگی ساده
به نظر می‌رسد
که نامه‌ام را خوانده‌ای
و حالا می‌دانی که عشق چگونه
زندگی سادهٔ مرا شعر می‌ساخت
چگونه هزاران پروانهٔ رنگی را می‌پراند
از گل سرخی به گل سرخی
یا روی سنگ گوری دانه می‌پاشید
تا پرنده‌های گرسنه را
سیر کند
درمان
دلم می‌خواهد
منتظرت باشم
بی‌قراری کنم
آهنگی به یادت گوش بدهم
ترانه‌ای بنویسم
به باران، به باغ، به آفتاب، به بهار
پیوندت بزنم تا سبز شوی
و گل بیاوری
دلم می‌خواهد
شکست را دوباره تجربه کنم
و با شانه‌های لرزان عاشقانه بگریم
بعد
این شعر ها برای تو نیستند عزیزم
رسیدن
چیزی نمانده ست
به‌زودی زمان متوقف می‌شود
ساعت‌ها ذوب می‌شوند
،زمین
خودش را می‌بلعد
،و ما به هم می‌رسیم
میان اشباحی که بو می‌کشند
عشق را
در ازدحام تن‌های خاک شده
بو می‌کشند عشق را
که هنوز گرم ست
زیر انباری کوره‌های یخ گرفته
در انجماد صد درجه
زمان وارونه
رابطه‌ام با زمان وارونه است
تقویم پار، پار، پار.. سال‌ها
در ذهنم ورق می‌خورند
و حرکت می‌کنند به سمت درخت شدن
می‌چسبند به ریشه‌هایشان
به زمین، به جنگل، به آب
به روزگاری که اره نشده بودند
صاف نشده بودند ته ی ماشین‌ها
به روزگاری که می‌توانستند
صدای پرندگان را
از صدای جانوران وحشی تفکیک کنند
سزاوار
هیچ‌کس آن‌قدر زشت نیست
که سزاوار نفرت من باشد
قلبم را نشانه بگیر
شلیک کن بی‌هیچ نگرانی
عشق از آن فواره خواهد زد
و چشمانم را خواهم بست
چون نابینایی
که پرده‌ها را پس می‌زند
تا خورشید بغلش کند
چه کسی بعد از من ترا این گونه خواهد سرود
ماجرا ها از خود شان شروع نمی شوند قبل از آن که به من برسند
Poem 2016-2019
Poetry Site
و این هم‌چشمانم
که مثل دالان یک قصر باشکوه
با هزاران شمع خاموش
به زندگی نگاه می‌کند
تکرار
شکل دیگری از سکوت است
به تو عادت نخواهم کرد
مهم نیست از کجا به تو رسیده ام
از همه‌چیز هیچ می‌ماند
زاد روز
برای اقیانوس‌ها زاده شده است
برای آتش‌فشان‌های جاری که سر می‌روند
از جوشیدن و خروشیدن
برای پایان شبی که
تنها به طلوع خورشید قانع می‌شود
برای جزیره های آزادی که از مرزهای خاکی بریده
و دل به دریا زده‌اند
با او به کودکی‌ام برمی‌گردم
و سر کوچه منتظر پسربچه‌ی شیطانی می‌مانم
که نی‌لبکش را بیشتر از من دوست دارد
و بلد است برای همه عروسک های جهان
نیهیل یعنی من
درون همه خوشبختی ها گودالی است عمیق
از همه‌چیز گذشتم
تا چشمانم را از من نگیرند
This Book is Not A Book
Nihil Means Me
،سنگ هایت را نگه دار
شیشه های نشکسته بسیاراست
من قبل از اینکه به شما برسم
قاتل – نگران سرنشینانم استم
درون همه خوشبختی ها گودال
دهقان – زمین نان قرض نمی دهد
زمین نان قرض نمی دهد
قحطی فرامی‌رسد
و تمام القابی را به تو داده بودند
پس می‌گیرند
ستاره‌های روی شانه‌ات را
که ترا افسر نظامی درخشانی می‌ساخت
از شانه‌هایت می‌کنند
و سرت را برهنه می‌کنند از کلاه پردار
مثل یک شاه بی‌تاج، بی کفش و بی‌ستاره
می‌ایستی وسط خودت و
به گندم زاری نگاه می‌کنی
که عطر نانش ستایش بود
به دماغ معطرت
که بو می‌کشید دستان نوازشگران را
نوازشگرانی که هرگز زمین شخم نزده بودند
موزون های نامتعارف
هیچ کس تا ابد زنده نمی ماند
Poem 2004-2009
وصیت می کنم در مرگ من آیینه ات سازند
من وخواب گل مریم تو تصویر تنهایی
به حکم چه انتقامی از تو آنچه را می گیرند که بیشتر از زندگی ات است
Old Ghazal
تو می‌آیی که بنویسم خداحافظ
من مانده ام و گریه و خنده
تو آخرین دعای منی تا خدا
آویخت از صدای تو نامی
نام
آویخت از صدای تو نامی که نیستم
مهتاب نازنینی و شامی که نیستم
شاید برای غصه ی من این جهان کم ست
نا” گشته ام به واژه ی “کامی” که نیستم”
از من کسی کشیده به یکسو ترا و من
ماندم به پای وعده ی خامی که نیستم
آیینه می شوم که تماشا کنی مرا
دل بسته ای به چشم کدامی که نیستم
حرفی زنم صدای ترا می خورد سکوت
مستی به سکر وحشی جامی که نیستم
آری غزل بهانه ی عشقی که بیتو نیست
چون رخش رستمی به خرامی که نیستم
پیروزی
می‌جنگم برای پیروزی
این آخرین پیراهن من ست
چسبیده به استخوان‌هایم
چمدانی ندارم
خانه یی ندارم
وطنی ندارم
برهنگی شرم‌آورم را می‌بخشم
به همه آن چشمانی که
به پوشش‌های رویین
به نقاب‌ها
به زنجیرها
عادت کرده‌اند
این آخرین جنگ من است
عادت و بازی
زندگی از صفر آغاز نمی‌شود
قبل از تو یکی این نقش‌ها را بازی کرده
باید تاج را ازسرت برداری
و بنشینی کنار گدای پیری
که جز سگ ولگرد رفیقی ندارد
دیری نخواهد گذشت که
به دراز کردن دست
و فرو افگندن نگاه عادت کنی
چنان‌که ملکه یی به لبخندهای متعارف دور لبش
چشمان درخشان و انبوه از آدم‌های نامربوط عادت می‌کند
!این شعر ها برای تو نیستند عزیزم
می خواهم مال من باشی ترا پا کنم مثل یک کفش خوب و برقصم درصحن بالماسکه
My Poem 2012-2016
Poetry Site
ترا می‌شناختم
هزار سال قبل از اینکه به دنیا بیایی
تکرارشکل دیگری از سکوت است
مهم نیست از کجا به تو رسیده ام
مگر آن زن کاملی نبودم
به تو عادت نخواهم کرد
وزش
می توانم نامت را
در نامه ای بنویسم، که ننوشته ام
و به آدرسی بفرستم، که نمی دانم
وزیدنت سمت ندارد
از خاطرم می گذری
و می بینمت
مثل چرخیدن هم شکل صدا
در نفس های موزون یک غزل
ترا نمی شود با قانون جاذبه ی زمین
اندازه گرفت
تو همان شعری
که در فاصله میان ذهن و زبانم
به خاطرم می آید
از خاطرم می‌رود
نابرابر
خوشبختی‌تان را به رخ هم بکشید
تا خم شوند در برابر تان آنهایی که
از شما بیشتر نداشتند
من نه از ستاره‌ها مقروضم
نه از آدم‌ها
نه هم از خودم
که حاضر نبود خوشبخت‌تر
از دیگران باشد
کلمات از ما نمی ترسند
ساعت ده و هفت دقیقه و ده ثانیه … پلک نزن، پلک نزن! همین‌طور به اسکرین نگاه کن
Short Stories
به همه نام‌هایی که یادداشتم صدایش زدم، با همه زبان‌های دنیا صدایش کردم.جیغ کشیدم. داد زدم ، زدم به موج‌ها و نفس‌زنان شنا کردم اما جز امواج مخالفی که مرا پس پس می‌راندند هیچی نیافتم آه پسرکم
تابلوهای جاندار
ریگتا
خوشبختی نکبت بار
مرگ برای همه
پیکارسک
برندگان جایزه‌ی من‌بوکر سال
رمان مدرن
سرمه و خون
به روی خوشبختی تف هم نمی کنم
هیچ کس تا ابد زنده نمی ماند این را بنویسید پهلوی همه ترس های کوچک و بزرگ تان
نگاه – شعرهای زینت نور
ترجیح می‌دهم
بی افتخار و فقیر زندگی کنم
بی‌ترس بمیرم
و هیچی از من نماند
جز دفتر شعرهای چاپ‌نشده ام