از همه‌چیز گذشتم
تا چشمانم را از من نگیرند
قبل از اینکه به شب برسم
از غلامانِ حلقه‌به‌گوش خورشید بودم
که صبح‌ها نیزه‌هایش را در چشمانم فرومی‌کرد
و غروب‌ها با خونم
،سرخ می‌خوابید
شادمان
اکنون دراین تاریکی رقصان
به بینایی مه آلودی رسیده‌ام
،که از دریچه ی چشمان خودم می تابد
شادمان

به نظر می‌رسد
که نامه‌ام را خوانده‌ای
و حالا می‌دانی که عشق چگونه
زندگی سادهٔ مرا شعر می‌ساخت
چگونه هزاران پروانهٔ رنگی را می‌پراند
از گل سرخی به گل سرخی
یا روی سنگ گوری دانه می‌پاشید
تا پرنده‌های گرسنه را
سیر کند

چیزی نمانده ست
به‌زودی زمان متوقف می‌شود
ساعت‌ها ذوب می‌شوند
،زمین
خودش را می‌بلعد
،و ما به هم می‌رسیم
میان اشباحی که بو می‌کشند
عشق را
در ازدحام تن‌های خاک شده
بو می‌کشند عشق را
که هنوز گرم ست
زیر انباری کوره‌های یخ گرفته
در انجماد صد درجه

رابطه‌ام با زمان وارونه است
تقویم پار، پار، پار.. سال‌ها
در ذهنم ورق می‌خورند
و حرکت می‌کنند به سمت درخت شدن
می‌چسبند به ریشه‌هایشان
به زمین، به جنگل، به آب
به روزگاری که اره نشده بودند
صاف نشده بودند ته ی ماشین‌ها
به روزگاری که می‌توانستند
صدای پرندگان را
از صدای جانوران وحشی تفکیک کنند

به طبیعی ترین شکل خودم بر می گیرم
در نیمه های یک غروب
که آسمان سرخ می شود
و من می دانم که آبستنم
و می دانم که پسری خواهم زایید
،شبیهی تو
با چشمان میشی و ابروان انبوه
صورت روشن و لبخند مغشوش
،که دستانش به شکلی آغوش گشوده ای
همیشه باز است
باز، به اندازه ی تن دنیا

به طبیعی ترین شکل خودم می رسم
و بی خیال دست می اندازم
و کلمات را می قاپم
تا پشت هم شلیک شان کنم