قحطی فرامی‌رسد
و تمام القابی را به تو داده بودند
پس می‌گیرند
ستاره‌های روی شانه‌ات را
که ترا افسر نظامی درخشانی می‌ساخت
از شانه‌هایت می‌کنند
و سرت را برهنه می‌کنند از کلاه پردار
مثل یک شاه بی‌تاج، بی کفش و بی‌ستاره
می‌ایستی وسط خودت و
به گندم زاری نگاه می‌کنی
که عطر نانش ستایش بود
به دماغ معطرت
که بو می‌کشید دستان نوازشگران را
نوازشگرانی که هرگز زمین شخم نزده بودند

آویخت از صدای تو نامی که نیستم
مهتاب نازنینی و شامی که نیستم
شاید برای غصه ی من این جهان کم ست
نا” گشته ام به واژه ی “کامی” که نیستم”
از من کسی کشیده به یکسو ترا و من
ماندم به پای وعده ی خامی که نیستم
آیینه می شوم که تماشا کنی مرا
دل بسته ای به چشم کدامی که نیستم
حرفی زنم صدای ترا می خورد سکوت
مستی به سکر وحشی جامی که نیستم
آری غزل بهانه ی عشقی که بیتو نیست
چون رخش رستمی به خرامی که نیستم

زندگی از صفر آغاز نمی‌شود
قبل از تو یکی این نقش‌ها را بازی کرده
باید تاج را ازسرت برداری
و بنشینی کنار گدای پیری
که جز سگ ولگرد رفیقی ندارد
دیری نخواهد گذشت که
به دراز کردن دست
و فرو افگندن نگاه عادت کنی
چنان‌که ملکه یی به لبخندهای متعارف دور لبش
چشمان درخشان و انبوه از آدم‌های نامربوط عادت می‌کند