آینده یی وجود ندارد
حالی وجود ندارد
فقط گذشته ست
که مثل مادر پیری ما را در آغوشش می‌فشارد
تا همه پوست ما بتکد

تمام چیزهایی را که از دست داده ام
آن قدر نبودند که در جیب کت بارانی

همین حالا فردا را می‌نویسم
زیر انگشتانم نم نم باران را حس می کنم
که ابرها را مچاله کرده است
و آماده یی باریدن است

وقتی آنجا
ازهر سه زن یکی عاشق تو ست
،و من هنوز به سایه هایی که تو را دنبال می کنند
حسودی می کنم
کاش می شد تکه یی از تو را بردارم
و ناقصت کنم مثل بودای بامیان
بعد سهمی خودم را آتش بزنم 
به رسم وارونه ی “ساتی”
سپید بپوشم و شمع روشن کنم
از مردن ناگهانی‌ات در آتش سوزیی
که سزاوار آن بودی
شاید تمام شوی از هنوز
از هرگز
از همیشه

ترا در دشتی رها می‌کنم
که سال‌هاست گرگانش را دریده
و هیچ چوپانی نگرانی بره‌های گمشده در آن نیست

ز دهانت سکه‌های طلایی می‌ریزند
که با آن ها نمی‌شود چیزی را خرید
و در نگاهت آن خطوط فلسفی نیستند