مهم نیست از کجا به تو رسیده ام
شاید پشت سرم تونلی باشد
از شب های پی هم یا سیاه چالی عمیق و سرد
یا گردابی که چرخ می زد دور خودش و من
هرچه بوده بر نخواهم گشت تا نگاه شان کن
حالا که به چشمه ی خورشید رسیده ام
با نور آبتنی خواهم کرد
و نشانی تازه ام را به خاطر خواهم سپرد

شبیهِ من شده‌ای
آن‌قدر که رهگذران می‌ایستند
تا مرا بعد از من در تو تماشا کنند
چشمان اندوهگین و غمناکم را
لبخند مرموزم
روح دمیده در شبح نورانی اما غبارآلودم را

شاید هنوز نمی‌دانی
که چه راز ناک به تو سرایت کرده‌ام
و چه سنگین در تو حرکت می‌کنم
چگونه پلک‌هایت روی‌هم می‌آیند
در خواب‌های از پیش دیده‌ای من
هنوز نمی‌دانی
که نقش مرا بازی می‌کنی
از نیمه‌های یک تراژدی قدیمی
“در قصر کهنه ی “اتللو
و سال‌هاست که خون ریخته‌ای من
خشک نمی‌شود
روی پله هایی که ازآن ها پایین می روی

نامم را صدا خواهی زد
ز.. ی .. ن .. ت .. ز..ی
به حرکت قشنگ لب‌هایت نگاه خواهم کرد
اما نه
می‌خواهم لبخندت را بشنوم