خوشبختی‌تان را به رخم بکشید و خم شوید در برابر کسی که از شما بیشتر نداشت من نه از ستاره‌ها مقروضم...

پشیمان نیستم اگر از قطره یی دریایی ساختم بزرگ و باشکوه و فراموشش کردم تا ابد نگاه کن به اعظمت خودت...

  باید پستانک بوسه را از دهن همه مردان جهان برداشت و گذاشت شان بی‌وقفه جیغ بکشند در خیس بودن...

گذشته‌ها که حرف می‌زنندتو سکوت می‌کنیاز پله ‌های فراموشی بالا می‌رویسال‌ها، ماه‌ها، روزهازیر پایت...

درزهای پیراهنم که زیر چرخ خیاطی می رفت برهنه می شدم در گره شرمی میان دست و پایم نامادری سوراخ ها...

فیل ها جا می شوند در دهن کوچک، بزرگ نمایی مگس ها اما بی ارزش اند مگس ها را نمی شود، شعر نوشت دل و...

به طبیعی ترین شکل خودم بر می گیرم در نیمه های یک غروب که آسمان سرخ می شود و من می دانم که آبستنم و...