سقوط می کنی از بلندترین طبقهِ یک عمارت بلند پایت می لغزد از روی ماسه‌ یی از خودت می افتی در خودت و له می شوی پیش چشمانی که به تو ارج می‌گذاشتند میان یک گفت‌وگوی ساده سرازیر می شوی در گودالی از تو یا به مردابی در دیگری... آسمان‌خراش بودن یک توهم ست از نطفگی مایع لزجی و...

هدف
هرروز

راه می‌روی که نه پوسی
وقتی درخت نیستی
سنگ نیستی
راه می روی در زمان،
که ایستایی نمی شناسد

تمام هستی‌ام در گرو گذشت زمان است
در خواب‌وبیداری منتظر ورق خوردن تقویمم

دم کنار خودش می‌خوابد
آدم موهای خودش را نوازش می‌کند
آدم دست خودش را می‌گیرد
و می‌برد به گردش…
آدم با خودش می‌خندد
برای جوک‌های که هیچ‌کس به او نگفته است