پرنده ها گل‌ها درخت‌ها پروانه ها دریای آبی آرام که منتظر توفان است ،باران که پستان های برهنه‌ی باغچه را دست می کشد زنبورهای بوسه چین با لب و دهان آب افتاده از شهد ،عشقه پیچان‌های بی‌تاب که بی‌قرار و لرزان از تن هم بالا می‌روند نمی‌گذارندم عشق را فراموش کنم نمی‌گذارندم تو را فراموش کنم و مرا شلاق می زنند چون اسپان وحشی چون آفرودیته ،چون الهه شهوت زمین لمیده در رؤیای فصل سرخ چشم می‌بندم و باز می‌کنم تا دوباره "آرس" شوی و بیایی با بازوان گشاده یک آغوش و ببری‌ام با خود ...چنان که توفان، باغ را
